Geschiedenis
De eerste vermelding van De Barkel gaat terug tot omstreeks 1410. De Barkel is dan een kloosterboerderij, gesticht door de cisterciënzers van het klooster van Sibculo. De boerderij werd gebouwd op een plek waar de grond geschikt was voor het bedrijven van landbouw. Het erf werd omringd door heidevelden waar de monniken hun bijenvolken lieten uitzwermen en vormde daarmee als het ware een enclave in een verder woeste omgeving.
Na de reformatie kwamen de boerderij en omliggende gronden in 1708 in eigendom bij de broers Hendrik en Tobias ten Cate, telgen uit een Twentse textielfamilie. De kloosterboerderij was inmiddels een ruïne. Er werden twee pachtboerderijen gebouwd: De Oude Barkel en De Jonge Barkel. In 1852 bleef er één boerderij over. De broers Ten Cate lieten een theekoepel naast deze boerderij bouwen. Af en toe kwamen ze er na de jacht een borreltje drinken. Rond 1850 kende De Barkel een omvang van circa 100 hectare. De kern van het landgoed werd gevormd door de boerderij met daaromheen bouw- en grasland, omzoomd door hakhout. De omliggende gronden bestonden uit heide.
In de periode dat De Barkel in eigendom was bij de Ten Cates werd de boerderij door verschillende pachters gerund. In 1897 werd Hendrik Boom pachter. Het landgoed was toen in handen van apotheker Lamberts, getrouwd met Rebecca ten Cate. De protestantse Lamberts wilde niet langer een rooms-katholieke pachter op De Barkel. In 1906 kocht Hendrik het toen 86 hectare grote landgoed van de familie Ten Cate. In de jaren 30 is de boerderij vervangen door het huidige landhuis. Nog altijd is De Barkel in bezit bij de familie Boom. Vandaag de dag kent het landgoed, dat NSW gerangschikt is, een omvang van circa 7 hectare. Het grootste deel van het landgoed bestaat uit natuurbos. Daarnaast wordt er door de eigenaren van De Barkel ruim 6 hectare bos beheerd dat eigendom is van Staatsbosbeheer.
