Landgoed Hof te Boekelo ligt direct ten zuidwesten van de A35 en ten noordwesten van Boekelo. Het is vooral bekend om zijn kudde Britse runderen, die op biologische wijze worden gehouden.
Het Hof te Boekelo is een karakteristiek Twents landgoed en telt zo'n 130 hectare aan landbouwgronden, akkers en bossen. Het ligt als een oase tussen Boekelo, Hengelo en Enschede in.
Het landgoed kent een lange geschiedenis en wordt al genoemd rond 1450 samen met het Erve Vogelsang. De havezate wordt in 1570 gebouwd door Herman Ripperda. De familie Ripperda blijft lang eigenaar van het Hof te Boekelo, tot Willem Ripperda in 1669 overlijdt en de nalatenschap met vele schulden bezwaard blijkt te zijn; de havezate en omliggende landerijen worden verkocht. Tot 1818 blijft het Hof te Boekelo in eigendom van verschillende adellijke families en wordt dan opgekocht door derden waarna de havezate in 1820 wordt afgebroken. Hof te Boekelo wordt al sinds 1822 door de familie van Heek beheerd en de huidige generatie heeft zich ten doel gesteld de bijzondere cultuurhistorie van het landgoed weer zichtbaar te maken, te versterken en voor de toekomst te behouden.
Op de plek van de havezate staat nu boerderij 'n Plas en dit is het centrum van het Hof te Boekelo. Boerderij 'n Plas is recentelijk geheel gerestaureerd. Bij de restauratie was het nodig veel hout te vervangen, dan wel de staanders van gebinten weer opnieuw aan te brengen en het hout dat hiervoor gebruikt is kwam van het eigen landgoed. De boerderij wordt nu verhuurd voor vergaderingen, recepties, diners en is ook permanente trouwlocatie (www.hofteboekelo.nl).
Het landgoed bevindt zich op dit moment in een fase van transformatie. De intensieve agrarische activiteiten zijn grotendeels gestaakt en de landbouwgronden worden nu biologisch bewerkt. Enerzijds is er de eigen kudde Traditional Herefords (www.hofteboekelo-traditionalherefords.nl) die een groot deel van de beweiding voor hun rekening nemen, anderzijds is er een biologisch melkveebedrijf wat de rest van de weilanden en akkers gebruikt.
De oude eiken en beuken van de toegangslaan naar de vroegere havezate begonnen door de hoge leeftijd gevaarlijk te worden, bij iedere storm sneuvelden grote takken en halve bomen. In november 2012 is de laan gekapt en in het voorjaar van 2013 opnieuw ingeplant met jonge eiken.
Op het landgoed bevindt zich een houtwaterplaats die enkele jaren geleden is gerestaureerd. Dit bijzondere cultuurhistorische object wordt nu weer als vanouds gebruikt om hout te wateren en te verduurzamen voor verwerking in bouw- en hekwerken. Een deel van het gewaterde hout is gebruikt om 'n Plas te restaureren.
Op het Hof te Boekelo ligt nog steeds een vloeiweiden systeem dat vanaf 1880 in gebruik was. In die tijd had men de intentie om middels het vloeiweiden systeem Twente verder te ontginnen. Het vloeiweidensysteem werd al vanaf de middeleeuwen door boeren gebruikt om het land te bemesten. De weilanden worden dan in de winter bevloeid met kalkrijk water, wat er heel langzaam overheen stroomt zodat de natuurlijke meststoffen dan kunnen bezinken. Het vloeiweidensysteem op het Hof te Boekelo is geheel gerestaureerd en functioneert weer als voorheen.
Hof te Boekelo, een heerlijk landgoed om te wandelen en te fietsen en tot rust te komen.
Geschiedenis
Hof te Boekelo kent een lange geschiedenis. In 1450 verklaarde Johan (II) van Twickelo, dat hij de goederen Vogelsang te Usselo en Woestink in de buurtschap Woolde wilde overdragen aan Otto, heer van Bronkhorst en Borculo, om ze daarna weer van hem in leen terug te ontvangen. Het leenhorige erve Vogelsang vormde de kern van wat later is geworden de Havezate Boekelo, ook wel Hof te Boekelo genoemd. Deze goederen ontleenden hun naam aan de familie Boclo, die behoorde tot de borgmannen van Steinfurt en later van Bentheim. Toen Johan (III) van Twickelo in 1539 overleed, erfde zijn dochter Judith- gehuwd met Unico Ripperda- dit bezit. Hun jongere zoon Herman verkreeg uit de ouderlijke boedel het goed Vogelsang, waarmee hij werd beleend door de heer van Bronkhorst. Rond 1570 bouwde Herman Ripperda de havezate Hof te Boekelo. De havezate was helemaal door grachten omgeven en bezat een poortgebouw, alsmede twee vrijstaande torentjes. Nadat het bezit diverse keren van eigendom wisselde en ook lange periodes onbewoond was, werd het oude huis tussen 1762 en 1781 gedeeltelijk gesloopt en herbouwd. De voorgevel werd vernieuwd en er werden gedeelten bij het oude huis aangebouwd. Op de historische kaart van omstreeks 1910 is de havezate goed te zien, gelegen langs de Boekelerhofweg.
Op deze kaart is ook een rechthoekig lanenstelsel herkenbaar, onder meer langs de Boekelerhofweg, de Wullenweg en de Beldershoekweg. Langs de Boekelerbeek liggen loofbossen en aan overkant van de Beldershoekweg behoorde een stuk veldgrond tot het goed. In 1818 werd het bezit Boekelo geveild, waarbij de havezate als onderpand diende. Kort daarop volgde de sloop van de havezate.
In 1822 werd landgoed Hof te Boekelo door Helmich van Heek gekocht, waardoor de grondslag voor het grootgrondbezit van de Van Heeks werd gelegd. Door diverse aankopen (onder meer voormalige markegronden) werd het bezit gedurende de 19e eeuw flink uitgebreid. Helmich van Heek was in 1812 gehuwd met Maria Geertruid ten Cate.
Na het overlijden van Helmich in 1847 erfde hun zoon Gerrit Jan van Heek het landgoed. Hij trouwde in 1861 met Julia Blijdenstein en zij kochten in 1866 de buitenplaats "Het Stroot" te Twekkelo van de weduwe Roessingh Udink. Na het overlijden van zijn vrouw in 1867 hertrouwde Van Heek in 1869 met Christine Friedrike Meier. In 1915 overleed Gerrit Jan van Heek en gingen zijn erfgenamen over tot scheiding van zijn nalatenschap. Het landgoed Het Stroot werd toegewezen aan zijn weduwe, evenals Hof te Boekelo, Erve Vogelsang en Het Wullen. De totale omvang van haar bezittingen besloeg circa 387 hectare.
Na haar overlijden in 1920 werd het bezit gesplitst, maar in 1963 zijn Het Wullen en Erve Vogelsang weer bij landgoed Hof te Boekelo gevoegd. Vervolgens kregen Christine Friedrike van Heek en haar twee zusters de landgoederen Hof te Boekelo en Het Stroot in bezit, maar op een gegeven moment is Het Stroot in de handen van de familie Enklaar en Ebeling overgegaan. Beide landgoederen bleven nauw met elkaar verweven, maar de aanleg van de A35 in de jaren zeventig zorgde voor een harde barrière tussen beide landgoederen. De verbondenheid tussen de landgoederen is echter nog steeds sterk.